Ιακωβίδη, Λιλή

(1900 – 1985). Ποιήτρια, κριτικός και θεατρική συγγραφέας. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σταδιοδρόμησε ως δημόσιος υπάλληλος στη Βουλή των Ελλήνων. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, γράφοντας ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Στα ελληνικά γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1920, δημοσιεύοντας ποιήματά της στο περιοδικό Νουμάς, ενώ αργότερα συνεργάστηκε και με διάφορα άλλα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Τα έργα της είναι εμπνευσμένα από τη γυναίκα και τα προβλήματά της. Έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικών της Νέας Υόρκης (1946) και στο Συνέδριο του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών της Αθήνας (1951). Έγραψε τις ποιητικές συλλογές Φωτεινές ώρες (1932), Σαράντα τραγούδια (1934), Κορυδαλλοί (1940), Αναδρομή (1957), Άνυδρη γη (ελεγεία, 1918), τα θεατρικά έργα Εύκολα θύματα (1937), Κορίτσια (1937), Αγγελίνα (1943), Υπάρχουν δρόμοι για όλους (1963) και τα δοκίμια Χαιρετισμοί της ηλιογιέννητης (1922), Ο ποιητής Καρθαίος (1939) κ.ά. Τιμήθηκε με το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1938), το κρατικό βραβείο ποίησης (1940), το κρατικό βραβείο υπουργείου Παιδείας (1963) κ.ά.